KERBELA FACİASI (5)

Konu: KERBELA FACİASI (5) Paz Ocak 25, 2009 4:33 pm

(5)

Kerbela’da Hz. Hüseyin (R.A.)’i ilk karşılayıp susuz bir yere yerleşmeye zorlayan Hür ibn-i Yezid, valinin göndereceği katiller ordusu gelinceye kadar Hz. Hüseyin (R.A.)’i orada tutan, geri gitmesine izin vermeyen, katiller ordusu gelince Hz. Hüseyin (R.A.)’i onlara teslim eden Hür ibn-i Yezid, Hz. Hüseyin (R.A.)’in öldürüleceğini anlayınca katiller ordusunun başı Ömer ibn-i Sa’d’a gider ve öldürmemesini ister, Ömer, göz yaşları arasında öldürme emrini verir. Bunun üzerine Hür ibn-i Yezid, yer değiştirir ve Hz. Hüseyin (R.A.)’in yanına geçer ama biraz sonra katiller ordusu tarafından öldürülür. Vaktinde gelmeyen yardım, yardım değildir. Açlıktan öldürdüğünüz adamın kabrini altından yapsanız ve üzerine yağ ile bal dökseniz faydası yoktur. Muharrem’in onuncu günü o gözyaşları içinde Hz. Hüseyin (R.A.)’i öldürmeye gelen komutan zulmünden önce öğle namazını da ihmal etmez. Hz. Ali (R.A.)’yi hançerleyerek şehit eden Abdürrahman ibni Mülcem, çok fazla namaz kıldığından alnında namaz izi varmış.

Hz. Hasan (R.A)’den rivayete göre Hz. Peygamber ( S.A

.V.) Efendimiz bizi şöyle uyarır:
“Sakın kişinin namazı ve orucu sizi aldatmasın. Dileyen namaz kılsın, dileyen oruç tutsun. Emaneti olmayanın dini olmaz”

Gönülleri Müslümanlarla olan, kılıçları kafirlerle olan insanlarımız, makamların, mevkilerin, unvanların tadına varmak için kafire gözyaşları arasında hizmet ederken döktükleri gözyaşı cehennemdeki ateşine benzin görevi yapar. Bu dünyada Müslüman’ı biraz daha fazla öldürsün diye kafire petrol taşımasına katkıda bulunanlar kendi ateşlerinin yakıtını taşırlar.Ömer b. Sa’d’ın sancağıyla gelip ilk oku atması üzerine başlayan savaş birbirine denk olmayan bu kuvvetler arasında tam bir dram şeklinde devam etti ve Hz. Hüseyin’in savaşa başlarken yirmi üç süvariyle kırk piyadeden oluşan askerleri kısa sürede azaldı. Savaşın sonlarında artık sıcak ve susuzluktan bitkin hale düşen bu az sayıdaki insanın başında piyade olarak cesaretle dövüşen Hz. Hüseyin’e Şemir b. Zülcevşen’in emriyle her taraftan hücum edildi. Sinan b. Enes en-Nehaî önce bir harbe saplayıp onu yere düşürdü, sonra da atından inerek saçlarını ve daha sonra başını kesti; oradakiler de cesedini soyup her şeyini, ardından da çadırları yağmaladılar. Bir avuç insan, yine kendileri gibi Müslüman olduğunu söyleyen bir ordu karşısında kahramanca Hakk’ı müdafaa etti; ama âlemdeki “hikmet” kanunu gereği ekseriyet zulmünde galib oldu. Allah Resulü ( S.A

.V.)’in gözbebeği torunu ve yakınları hunharca şehid edildi. Tertemiz kanları Kerbelâ toprağına döküldü. Asırlardır şenlik sembolü olarak kutlanan Aşure günü de hüzne bulandı. Şehidlerin cesetleri ertesi gün Beni Esed mensuplarının ikamet ettiği Gadiriye köylülerince toprağa verildi.

Artık Kerbelâ, İslâm değil, cahilî-Arap asabiyyeti kokuyordu artık. Resûlullah ( S.A

.V.)’in torununu öldürmeye koşarken ayet, Kur’an duymak istemiyor, tanrılaştırdıkları kimselere kulluklarını ifa ediyorlardı, Yezid’in askerleri.

Hz. Hüseyin (R.A.)’i ve yanındaki yetmiş iki insanı çocuk, kadın ayırımı yapmadan susuz bırakan, Fırat nehri ile onların arasına giren ve su içmelerine izin vermeyen Abdullah ibn-i Hasın, Hz. Hüseyin (R.A.)’in bedduası ile bu dünyada da susuz ölmüştür. ALLAH (c.c.) ona öyle bir hastalık vermiş ki, içtiği suyu hemen kusarmış ve suyun başında susuzluktan ölmüş.

Yürekleri yandığı halde Müslümanların öldürülmesi için kafirlere yardım edenler aleme ibret olsun için bu dünyada da cezalarını çekebilirler.

Hz. Hüseyin (R.A.) ve yakınlarının Kerbelâ çöllerinde susuz şehîd edilmelerinden sonra zalim Yezid’in zalim ordusu, geride kalan kadın ve çocukları toplayarak Kûfe şehrine götürürler, İmam Hazretlerini ısrarla çağıran ve yardım sözü veren kalleş Kûfeliler ise, bu hazin manzara karşısında ağlamaya başlarlar. İmam Hüseyin (R.A.)’in kız kardeşi ve Hz. Ali’nin (K.V.) kızı Zeyneb (R.A.) bu ikiyüzlü insanların tavrından iğrenir ve şu tarihî konuşmayı yapar:

“Ey Küfe halkı! Ey hileci ve hıyanetkâr halk! Sizi gidi günahkârlar!... Şimdi ağlıyorsunuz ha? ALLAH göz yaşlarınızı asla dindirmesin! Gözlerinizden yaş hiç eksik olmasın! Şulelerinizin feryadı asla dinmesin! Kalpleriniz acı ve keder içinde yansın!

Ne sizin andlaşmalarınıza bir değer verilir, ne de sözlerinize itibâr edilir. Lâftan, öğünmekten, gösterişten, cariyeler gibi dalkavukluk yapmaktan ve düşmanla gizli işbirliği yapmaktan başka neyiniz var sizin? Bilin ki, siz şirretsiniz! karaktersiz ve alçaksınız!

Simdi kardeşim ve bizler için mi ağlıyorsunuz? Onun için mi hazin ve acıklı çığlıklarınız göğe yükseliyor? Evet VALLAHi, ağlayın da ağlayın! Çünkü siz ancak ağlamaya layıksınız. Sizinki öyle bir utanç ve alçaklık ki, hiçbir suyla yıkanmaz!

Siz zamanın İmamının katline ortak, en azından seyirci kalma alçaklığını içinize sindirdiniz. Onun mübarek kanının pıhtıları hâlâ ellerinizde ve siz onları aslâ aslâ temizleyemeyeceksiniz!”

Yanan bir yürekten lâvlar gibi fışkıran şu tarihî hitabe, acaba sadece o günkü Kûfe halkı için mi geçerlidir? Hayır!.. Filistinliler öldürülürken, Irak’lılar katledilirken, Şeyh Ahmet Yasin şehid edilirken, bunca zulme, fısk u fücura seyirci kalan bütün Müslümanlar, hatta bütün insanlık için geçerlidir.

Hz. Hüseyin (R.A.) ve onunla beraber şehâdet şerbetini içen mü’minler Cenneti A’lâ’ya uçtular. Yezid ve şürekâsı da cezalarını görecekleri yere yuvarlandılar. Küfe halkının utancı ise kıyamete kadar devam edecek. Zamanın imamının kanı dökülür de, o belde bir daha sükûnet bulabilir mi? Irak toprakları asırlardır kan ve gözyaşından kurtulabildi mi?

Peki, bizim durumumuz ne âlemde? ALLAH’ın Kitabı ve Resûlü ( S.A

.V.)’in sünneti ayaklar altına düşürüldü; Müslüman beldeler kâfirler ve münafıklar tarafından işgal edildi; bugünkü Kûfe’li ulemâü’ssû’ ise hâlâ tavuktan kurban edip etmemeyi tartışıyor! Topyekûn kurtulmayı düşünmek şöyle dursun, dünyevî zevk ve ihtiraslarından zerre kadar tâviz vermeyi bile düşünmeyen Müslümanlara ise, Hz. Zeyneb (R.Anha)’nın hitabeti tam da yakışmıyor mu?Ey Kûfe halkı! Ses size geliyor mu? Yoksa “Kûfe” ismi ile birlikte siz de mi târihe karıştınız.